It is time we censored the Censor Board

http://expressbuzz.com/opinion/op-ed/it-is-time-we-censored-the-censor-board/242944.html

Page 11 of Jan28,2011 Indian Express

Leena Manimekalai

First Published : 27 Jan 2011 12:30:00 AM IST

Last Updated : 28 Jan 2011 12:41:50 AM IST

On December 31, 2010, the Censor Board of Film Certification (CBFC) watched and refused the clearance certificate to my film Sengadal for the following reasons. “This film contains many present political references in a denigrative way and usage of many unparliamentary words. There are some denigrating references of the functioning of the Sri Lankan Government. As the film violates guidelines, certificate to the film is refused.”

This experience has only taught me a lesson that it is dangerous to be right when the government is wrong. When Article 19 of the Constitution says, all citizens shall have the right to freedom of speech and expression, intimidation of CBFC, which is an ‘attached and subordinate’ organisation of the Ministry of I&B, with the free-to-use scissors on every other film made in this country is disastrous. Is it not evident that censorship has lost its relevance, when people have access to all kinds of visual entertainment over various media? Is it not dubious that CBFC plays the ‘moral police’ just for the films to be shown in theatres.

Leena Manimekalai

As a poet and a filmmaker I have been suffering hurdles in the way of free expression all through my profession by extra-constitutional pressure groups like political party goons, ultra left and ultra right ideological outfits, market, religious movements and even academic institutions. My documentary Parai on caste discrimination which runs to 40 minutes suffered 19 cuts by the CBFC in 2004 on the ground the film shall create law and order problems. I joined the Campaign against Censorship/Vikalp — forum of 250 independent filmmakers and detested the cuts and screened Parai at almost 200 villages by alternative means and the film ultimately called for government intervention in the locality addressed in the film by gearing up people’s movements. And now, Sengadal, which is a people participatory cinema has been refused permission for public exhibition.

Sengadal captures the fragments of ordinary lives beaten by three-decade-long ethnic war in Sri Lanka. It unfolds in a fisher village at Dhanushkodi, the southernmost tip of India and talks of the travails of the fishermen risking their lives everyday in the border waters between Sri Lanka and India. Kambippadu, a village in Dhanushkodi, that was washed out by floods caused by a cyclone in 1964 is now a village of ruins and this is the focal place where the fiction unwinds. This place, where simple traditional fishermen ply their trade, is where Tamil refugees land either in boats or as floating corpses. The fishermen of Kambippadu and the Tamil refugees from the Rameshwaram Mandapam refugee camp form the bulk of the artistes in Sengadal.

It was a difficult mission to make a film because Dhanushkodi is a place under constant surveillance by the Coast Guard, the Indian Navy, CB-CID, Q Branch and the Intelligence Bureau as the Sri Lanka is 18 kms away. We overcame all these barriers, natural and man-made, to see Sengadal honestly becomes a portrayal of the unrecognised community, constantly insecure.

What the world knows is that the war for a separate Tamil Eelam was merely bloodshed, violence and terror. But little is known about the struggle of the poor common folk and of the innocent fishermen caught in an internecine war. They are forced to flee a war-ravaged land, battle the sea, and reach India only to confront increasing hostility and an uncertain future.

The lives of the fishermen on mainland India are no different. We learn it from our everyday headlines. They are often mistaken for rebels, spies and smugglers and are beaten, maimed or killed by the Sri Lankan Navy.

I felt that I should not be a silent witness to this discrimination and human rights violation against a vulnerable society. I wanted to register my dissent and share their true story through cinema. When the CBFC stops me from exhibiting my film to the people, it is freedom of expression and right to information which is at stake.

If the government thinks that its citizens are capable of watching thousand and odd advertisements bulldozing the drawing halls of their homes broadcast in hundreds of channels and select which shampoo will bring more lather, if it feels that its citizens can see through headlines and breaking news manufactured by the political mafia-run channels and get their daily dose of ‘truth’ and considers that its citizens are entitled to watch any soap or any television show, can hear any radio programme and browse anything on Internet and remain wise, how come it decides that the moment its citizens buy a cinema ticket they become idiots?

To be eligible for participation in film festivals in India, Indian films need a CBFC certificate while foreign films get away with censorship exemption. The broadcasting ministry has to agree to ‘censorship exemption’ for foreign films. Otherwise, there won’t be foreign films available for exhibition in Indian festivals. But it cannot risk ‘uncomfortable’ or ‘critical’ films being shown at festivals organised by the government. This is stupidity and duplicity at its height.

However much the Indian state machinery wants us to believe that the CBFC carries out certification, in truth it still indulges in censorship in the classical sense. Many independent filmmakers feel that the main censorship law — the Cinematographic Act of 1952 — is archaic and needs a thorough review, especially in the light of rapid changes in the last decade. It is baffling that the political mafia can run their propaganda channels telecasting their rallies and inflammatory footage for hours uncensored but when a filmmaker uses bits and parts of it to show the real side, he/she is denied a screening certificate.

I feel that the censor board should be abolished altogether. What we need is a rating agency, classifying films as being suitable for universal viewing or under parental guidance or only for adults.

                                                                leenamanimekalai@gmail.com

Film on Lankan conflict rejected

http://www.deccanchronicle.com/chennai/film-lankan-conflict-rejected-301

January 25th, 2011

DC Correspondent

Jan 24: The Regional Censor Board has denied clearance to Sengadal, a film on plight of the fishermen living in the Dhanushkodi coast of India during the last stages of the ethnic war between the Tamil Eelam rebels and the Sri Lankan Government.

The maiden feature film of the award winning writer/poet Leena Manimekalai and also focuses on the sufferings of Ealam Tamils between February and May 2009, the last stages of the civil war. It is said the censors were reportedly ‘startled’ by the film and felt that it was unfit for viewing.

The film contains many pungent political references and suggests that the Indian government assisted in the ethnic-cleansing of the Tamils and the LTTE. The censors also found the language unpalatable. Ms Leena, who also doubles as the lead protagonist in the film, said, “I have only registered the facts of the ordinary lives (fishermen) caught in the atrocious war and the political apathy. All those who have appeared are real and so are the narratives. This being the case, why should I scissor the dialogues and scenes?”

The filmmaker said the censor board’s refusal was a gross violation of the freedom of artistic expression and said that many Tamil films used the same style of language which the censors found offensive.

“The censor board is being unfair,” said Ms Leena, who, along with her producer Janaki Siva has sent Sengadal to the appellate tribunal in Delhi.

 

செங்கடல் - காலம் கட்டுரை

செங்கடல்

முப்பது வருடப் போர்!

போரின் தடயங்கள் வேகவேகமாய் மறைக்கப்படுகின்றன

போர் இறந்த காலமென்றால் விடுதலை எப்போது நிகழ்காலமாகும்?

கடுந்துயரின் சாட்சியாய் காலம்

நம்பிக்கை வெறும் வார்த்தை!

இத் திரைச் சித்திரம் உண்மையின் சலனம்!!

களம்:

இனச் சுத்திகரிப்புகளாலும் படுகொலைகளாலும் வதைகளாலும் அகதிகளின் ஓலத்தாலும் கருகிப்போன ஈழத்து நிலத்தின் சாம்பல் 'பாக் நீரிணை' யில் மிதந்து வருகிறது. அந்தச் சாம்பலில் செல்லும் தமிழக மீனவர்களின் தோணிகள் கடலில் எரியும் கதைகள் முடிவற்று நீண்டுகொண்டேயிருக்கின்றன. கடல் எரிகிறது. சகல மீட்பர்களாலும் கைவிடப்பட்டிருக்கும் மீனவர்களின் இரத்தமும் கண்ணீரும் இராமேஸ்வரத்தின் கரைகளை நிறைத்துள்ளன.

அப்பாவி மீனவர்கள் கடலின் நடுவே புலிகளெனவும் கடத்தல்காரர்களெனவும் உளவாளிகளெனவும் கொல்லப்படுகிறார்கள். மீனவர்களின் ஓலம் அலைகளின் நடுவே இரகசியமாகப் புதைக்கப்படுகிறது.

கடலைத் தவிர வேறெதையும் அறியாத அந்த மக்கள் மீண்டும் மீண்டும் உயிரைப் பணயம் வைத்து ஒருபிடி உணவுக்காக உப்பு நீரில் இறங்குகிறார்கள். அவர்கள் தமது தோணிகள் செல்லும் பாதையில் மீட்பர்களையோ இரட்சகர்களையோ இதுவரை கண்டதில்லை. ஆனால் ஒவ்வொருநாளும் கொலைகாரர்களை அவர்கள் காண்பதுண்டு.

எப்போதாவது அவர்கள் நடுக் கடலில் தத்தளித்துக்கொண்டிருக்கும்  ஈழத்து அகதிகளைக் காணும்போது ஒரு துயரப் புன்னகையுடன் அவர்களை வரவேற்கிறார்கள்.

கதை
புயல், நகரின் பெரும்பகுதியைக் கடலில் சுழற்றி எறிய, எஞ்சியிருக்கும் சிதிலங்களையும், அதில் கசியும் உயிர்களையும் ஊரெனத் தாங்கி நிற்கும் தனுஷ்கோடி. இந்தியப் பெருங்கடலும், வங்காள விரிகுடாவும் கலக்கும் அதன் கரையில்,முப்பது வருடங்களாகத் தீராத இலங்கை உள்நாட்டு இனப் போருக்குத் தப்பி ஈழத்து அகதிகள், தங்கள் வாழ்வின் இறுதி நம்பிக்கையைப் பிடித்துக் கொண்டு செத்தோ, உயிரோடோ வந்தவண்ணம் உள்ளனர்.ஆயுதமும், இனவெறியும் நொருக்கிய  ஈழத் தமிழர்களின் விடுதலைக் கனவை வரலாறு எட்டி நின்று பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் காலக்கட்டம். 

சிங்களப் பேரினவாதம், அழித்தொழிக்கப்பட்ட போராளிகள், வீணடிக்கப்பட்ட ரத்தம் உறைந்து நிற்கும் பீரங்கிகள், இன்னும் புதைத்து முடியாத பிணங்கள், வேண்டப்படாத உயிர்களாய் முள்வேலிகளிடையே அடைத்து வைக்கப்பட்ட மனிதவிலங்குப் பண்ணைகள் ,ஒலமிடவும் சக்தியற்று சிதறடிக்கப்பட்ட தமிழினம் மிச்சமுள்ள வாழ்க்கையை வாழ்ந்துவிடும் ஆசையில் ஏதோ ஒரு நாட்டின் எல்லையில் தன் கடைசி ஒரு பிடிமூச்சைத் தாங்கிக் கொண்டு நிற்கின்றது. 

கடற் தண்ணீரில் சிங்கள நீரெது? தமிழ் நீரெது? என்ற அச்சத்திற்கிடையே தினமும் மீன் பிடிக்கச் செல்லும்  தமிழக மீனவர்கள். விடுதலைப் புலியென்றோ, கடத்தல்காரனென்றோ, உளவாளியென்றோ சந்தேகத்தின் பேரில் சிறிலங்கா எல்லைக் கடற்படையால் நாள்தோறும் அடித்தோ, கொல்லப்பட்டோ, கொள்ளையடிக்கப்பட்டோ துன்புறுத்தப்படுகின்றனர். இருந்தும் அடுத்த வேளை உணவுக்காக கடலில் பாயும் வள்ளங்கள் சுழலுக்கும், புயலுக்கும், மழைக்கும் போலவே குண்டடிகளுக்கும், துப்பாக்கிச்சூட்டுக்கும் அஞ்சாமல், எப்படியும் கரைக்குத் திரும்பி விடும் உறுதியை மீனவ்ர்களுக்கு தருகின்றன. 

இந்த சுழலில் தங்கள் இருப்பைத்  தக்கவைக்க அலைக்கழிக்கப்படும் மீனவர் முனுசாமி, அகதிகள் நலனுக்கான கிறிஸ்தவ மையத்தில் பணி செய்யும் ரோஸ்மேரி மற்றும் ஆவணப்பட இயக்குனர் மணிமேகலை ஒரு மையப்புள்ளியில் சந்திப்பதும், வெளியேறுவதுமாய் கதையைப் பின்னுகின்றனர். யுத்தத்தாலும்,சதா துரத்தும் மரணங்களாலும் காலத்தையும் வெளியையும் தன் இழுப்புக்கு வளைத்துக்  குறுக்குசால் போடும் ஒரு கிறுக்கனாக அறியப்படும் ஈழத்து அகதி சூரி உண்மையின் மயக்கத்தை முன்னறிவித்த தீர்க்கதரிசி.அதிகாரம் அவனின் நாவுகளைத் துண்டித்து எறிகிறது, மணிமேகலையைச் சட்டத்தின் பெயரால் ஒடுக்குகிறது, முனுசாமியைக் கொன்று போடுகிறது, ரோஸ்மேரியை கடவுளின் கையில் பிடித்துக் கொடுக்கிறது. கடவுள் அடிமைகளிற்காகவும் ஏதிலிகளிற்காகவும் செங்கடலை இரண்டாகப் பிளந்தார். 

விடுதலை எங்கே ஒளிந்திருக்கிறது? குருதிச் சகதியில் நொண்டியடித்து மெல்ல நடக்கிறாள் காலதேவதை

.

உருவாக்கம்

இந்தியாவிற்கும் இலங்கைக்கும் இடையே விரிந்து கிடக்கும் கடலின் நடுவே வதைபடும் மீனவர்கள் குறித்தும்,இந்தக் கடலைத் தாண்டி உயிரைக் காப்பாற்ற ஓடிவரும் ஈழத்து அகதிகள் குறித்தும் எளியவர்களின் துயரங்களை அசட்டுடையுடன் பார்க்கும் அதிகார வர்க்கம் குறித்தும் செங்கடல் திரைச் சித்திரம் ஒளிவு மறைவுகள் ஏதுமின்றி நேரடியாகப் பேசுகிறது.

கம்பிப்பாடு,  இது 1964ல் ஆழிப்பேரலையால்  நிர்மூலமாக்கப்பட்ட ஒரு தனுஷ்கோடிக் கிராமம். அது இன்றும் தனது சிதைவுகளுடனும், அந்த மண்ணின்  மீனவக் குடும்பங்களுடனும் உயிர்ப்புடன் இருக்கிறது. கடல் வழியே ஈழத்து  அகதிகள் வந்து நிறையும் அந்த இடமே செங்கடல் திரைச் சித்திரம்  நிகழும் இடமாக இருக்கிறது.

இந்தத் திரைச் சித்திரத்தில் இராமேஸ்வர மீனவர்களும் மண்டபம் முகாமில் தங்கியிருக்கும் ஈழத்து அகதிகளுமே நடித்திருக்கிறார்கள். துணைக் கதாபாத்திரங்களில் கிடாத்திருக்கைக் கிராமத்து ájÕdகலைஞர்களும், நாடகக் கலைஞர்களும்  பங்கெடுத்திருக்கிறார்கள்.

செங்கடலில் நடித்த பலரும் இதற்கு முன் ஒரு படம்பிடிக்கும் கருவியைத் தங்கள் வாழ்வில் எதிர்கொண்டதில்லை. அந்த ஒட்டுமொத்த சமூகமே மீண்டும் மீண்டும் வரிசையாகத் திரைக்கதையை வாசித்தும் நடிப்புப் பயிற்சிப் பட்டறைகளில் கலந்து கொண்டும், ஒத்திகை பார்த்தவண்ணமுமிருந்தனர். கப்பிப்பாடு மீனவர்கள் பெரும்பாலும் எல்லா தயாரிப்புப் பணிகளிலும் தங்களை ஈடுபடுத்திக்கொண்டனர். உணவுத் தயாரிப்பு, வாகனப் போக்குவரத்து, கூட்டத்தைக் கட்டுப்படுத்துதல், படப்பிடிப்பின்போது தொழில் நுட்கக் கலைஞர்களிற்கு உதவுவது போன்ற எல்லாவிதமான பணிகளிலும் அவர்கள் உற்சாகத்தடன் தம்மை ஈடுபடுத்திக்கொண்டனர்.

நொடிக்கொருதரம் மாறிக்கொண்டிருந்த காலநிலை, புயல் அறிவிப்புகள், திடீரெனக் கொந்தளித்துப் பெருகும் திடீரென உள்வாங்கும் கடல், மின்சாரமின்மை, தொலைத்தொடர்பு வசதிகளின்மை, சீரற்ற மணல் பாதையில் படப்பிடிப்பு உபகரணங்களுடன் நீண்ட பயணம் போன்றவையே படப் பிடிப்புக் குழு எதிர்நோக்கிய முதன்மைப் பிரச்சனைகளாயிருந்தன.

ஈழத்து அகதிகள் மண்டபம் அகதி முகாமின் அனைத்து கட்டுப்பாடுகள் மற்றும் பாதுகாப்புநடைமுறைகளையும் அனுசரித்தே படத்தில் நடித்தனர். அவர்கள் காலை எட்டு மணிக்குத் தங்கள் அன்றாட வேலைகளுக்காக மட்டுமே முகாமை விட்டு வெளியேற வேண்டும். மேலும் மாலை ஆறு மணிக்கு முன்னதாகவே முகாமின் வருகைப்பதிவேட்டில் கையெழுத்திட திரும்பியாக வேண்டும். இதில் ஏற்படும் ஏதேனும் சிறுபிழைகூட அவர்களை மோசமான சிக்கல்களுக்கும், கேள்விகளுக்கும் இட்டுச்சென்றுவிடும். இத்தனை சிரமங்களுக்கு அப்பாலும் அவர்கள் மனப்பூர்வான ஈடுபாட்டுடன் செங்கடலில் நடித்தார்கள். கடலிலும் தீடையிலும் சுடுமணிலிலும் குழந்தைகள் கூட கடும் சிரமத்துடன் நடித்துக் கொடுத்தார்கள்.

தனுஷ்கோடியின் கரை இலங்கையிலிருந்து வெறும் பதினெட்டு கிலோமீட்டர் தொலைவிலிருக்கிறது. தனுஷ்கோடி  நிலப்பரப்பு கடலோரக் காவற்படை, காவற்துறை, கடற்படை, மத்திய புலனாய்வுத்துறை, கியூ பிரிவு முதலியவைகளால் தொடர்ந்து கண்காணிக்கப்பட்டுவருகிறது. கம்பிப்பாடு கிராமத்தின் சிதைவுகளின் நிழலில் இந்திய உளவுத் துறையினர் மறைந்திருக்கிறார்கள்.

செங்கடல் திரைப்படக் குழு நிழல்களைப் படமாக்குவதில் ஆர்வம் காட்டவில்லை. அது உண்மையை மட்டுமே தேடிச் சென்றது ...அதைப் படமாக்கியுமிருக்கிறது.

இயக்கம் லீனா மணிமேகலை
  தயாரிப்பு ஜானகி சிவக்குமார் , தோல்பாவை தியேட்டர்ஸ்

  திரைக்கதை சி.ஜெரால்ட்,ஷோபாசக்தி,லீனா மணிமேகலை

  வசனம் ஷோபாசக்தி

  கூடுதல் வசனம் சி.ஜெரால்ட்

  ஒளிப்பதிவு எம். ஜே ராதாகிருஷ்ணன்

  இசை எல்.வி.கணேசன் 

  படத்தொகுப்பு மேற்பார்வை ஸ்ரீகர் பிரசாத்

  படத்தொகுப்பு துஹினாபோ முஜும்தார்

  கலை மாயக்கண்ணன், கே.டி. காந்திராஜன் 

  ஒலிப்பதிவு ஹரிகுமார் மாதவன் நாயர்

  ஒலிவடிவமைப்பு சுபதீப் சென்குப்தா 

  தயாரிப்பு மேற்பார்வை இளங்கோ ரகுபதி

இலங்கை அரசை விமர்சிப்பது குற்றமா?

Vikatan 26.01.11

செங்கடல் கரை சேருமா?

Sunday Indian Jan.23.2011

கற்பனை துளி கூட இல்லை! செங்கடல் - தணிக்கை - சர்ச்சை

http://www.kalkionline.com/kalki/2011/jan/30012011/kalki0501.php

 செங்கடல் - தணிக்கை - சர்ச்சை  

Film on Fishermen's lives hits Censor wall

Feature by Gopu Mohan, Indian Express, Jan 15,2011

http://www.indianexpress.com/news/Film-on-fishermen-s-lives-hits-Censor-wall/737142

go to page 9 in this link -- http://epaper.indianexpress.com/IE/IEH/2011/01/14/index.shtml

எனது மூன்றாவது கவிதைத் தொகுப்பு “பரத்தையருள் ராணி”

ஒரு சூனியக்காரியின் தொழில் ரகசியங்கள்

முன்னுரையாடல்

(யவனிகா ஸ்ரீராம், செல்மா ப்ரியதர்ஷன், லீனா மணிமேகலை)

உங்களது பிரதியின் மேல் லீனா மணிமேகலை என்ற பெண்ணின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையை குறித்த விவாதங்களும், அவதூறுகளும் சேர்த்தே வாசிக்கப்படுகிறது.

பிரதிக்கு வெளியே வேறெதுவும் தனியாக இல்லையா?

அப்படி வாசிக்கப்படுவது பெண் எழுதும் பிரதியை ஒரு பெண்ணாகவே பார்த்து ஏவும் வன்முறை வடிவம். பிரதியைக் குறித்த பேச்சை, பெண்ணைக் குறித்த பேச்சாக மாற்றி ஒருவித அசூயையை, அச்சத்தை ஏற்படுத்த விழையும் நோய்க்கூறு. ஆணதிகாரம் தன் குறியை நீவி விட்டுக் கொள்ளும் சுய இன்பம்.

பிரதிக்கு வெளியே பிரதியாளரைக் குறித்த பேச்சுக்களை பொருட்படுத்த தேவையில்லை. எழுத்தாளர் மேரி எல்மென் குறிப்பிட்டுள்ளதைப் போல “Phallic Criticism embarks, at its happiest, upon an intellectual measuring of busts and  hips”

அடிப்படையில் மொழி, மொழியினால் விளையும் பிரதி இரண்டுமே உடலியல் கூறுகள் தாம். அதே சமயம் உடலை மன உயரத்தோடு பார்க்கும் சமூகமாக நமது சமூகம் இல்லை. இந்த முரணுக்கு நடுவே தான் தமிழ்ப் படைப்பாளி வாழ வேண்டியிருக்கிறது, இயங்க வேண்டியிருக்கிறது.

வடிவம், உத்தி,அமைதி, இன்னபிற கவிதைகளுக்கான அம்சங்கள் உங்கள் கவிதைகளில் எவ்வாறு உள்ளன?

வடிவம், உத்தி, அமைதி, இலக்கணம், வரையறை, மதிப்பீடுகள் என்றெல்லாம் சொல்லும் மரபு சார்ந்த பார்வையில் நான் தலையிட விரும்பவில்லை. அந்தப் பார்வை ஒரு இறுகிய வடிவத்தை நிலைநிறுத்த முயல்கிறது. இங்கு பெரிதாய் எந்த முரண்பாடும் இல்லை, எல்லாம் ஒழுங்காக இருக்கிறது, இந்நிலை தொடர்வதே அமைதிக்கு வழி என்கிற பிரமையை வலியிறுத்துகிறது. எனக்கோ அமைதிக்கு மீறி கலகம் தேவைப்படுகிறது. மேற்சொன்னவை என் கவிதையில் ஒழுங்கு குலைந்து தென்படுவது கூட எனக்கு நல்லது தான்.

நீங்கள் அதிகமும் பாலியல் வேட்கை குறித்து எழுதுவதால், பாலியலையும் தவிர்த்து இன்று பொருளாதார ரீதியாக பெண்களுக்கிருக்கும் பிற பாடுகளை மெளனமாக்கியிருக்கிறீர்களா?

முதலில் வந்தது வேலைப்பிரிவினையா? பால் அடிப்படையிலான சமூக ஏற்றத்தாழ்வா?

ஆண் பெண்களுக்கிடையிலான பிரிவினையே முதலில் உருவானதும், அடிப்படையினதுமான வர்க்கப்பிரிவினை என்பதில் யாரும் மாறுபட முடியுமா?

’இருபாலரிடையேயும் உழைப்பு பிரிவினையை நிர்ணயிப்பதற்குரிய காரணங்கள் வேறு, சமுதாயத்தில் இருபாலரிடையே அந்தஸ்தை நிர்ணயிப்பதற்கு உரிய காரணங்கள் வேறு’ என்று எங்கல்ஸ் கூறியதை முற்றிலுமாக புரிந்துக் கொள்ள முயற்சி செய்வோம்.

பொருளாதாரப் பாடுகள் ஆண்களுக்கும் இருக்கிறது, பெண்களுக்கும் இருக்கிறது. பொருளாதார தன்னிறவு பெற்ற பெண்கள் எல்லோரும் விடுதலை பெற்று விட்டார்களா? அதுவும் நமது சாதீய பொருளாதார அமைப்பில் அதெல்லாம் சாத்தியமா என்ன?பெண்ணுடல் மொத்த பொருளாதாரத்திற்கும் கீழே இரண்டாம் பட்சமாகத் தான் வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. பாலியல் சொல்லாடல்கள் ஆணின் அர்த்தங்களிலிருந்து பெண்ணின் உடலை வெளியேற்ற உதவுகிறது. ஆக பாலியல் சொல்லாடல் என்பது பெண்நிலை வாத tool. பெண்ணின் பாலியல் வேட்கைகள் x பெண்ணின் பொருளாதாரப் பாடுகள் என்ற எதிர்வை உருவாக்குவது ஒட்டுமொத்த பெண் விடுதலைக்கு எதிரானது.

உண்மையில் நீங்கள் இடதுசாரிகளுக்கு எதிரானவரா?

நிச்சயமாக இடதுசாரித் தன்மைக்கும், அரசியல் பாதைக்கும் எதிரானவள் அல்ல.மூன்றாம் உலக நாடுகளில் அதன் தேவையை உணராதவளும் அல்ல.

மக்கள் கலை இலக்கியக் கழகமும், இந்து மக்கள் கட்சியும் ஒரே நேரத்தில் தடை கோருகிற அளவுக்கு உங்கள் கவிதைகள் என்ன பதட்டத்தை ஏற்படுத்தின?

இந்து மக்கள் கட்சிக்கு, இந்திய தேசத்தின் பெண் வடிவத்தை கலைக்கிறேன் என்ற பதட்டம் ஏற்பட்டிருக்கலாம். இந்துப் பெண் என்ற இடத்திலிருந்து வெளியேறுகிறவளாக நான் இருப்பது உவப்பில்லாததாக இருக்கலாம்.

ம.க.இ.க விற்கு, பெண்களுக்கு நாங்கள் தான் வழிகாட்ட முடியும் என்ற எண்ணத்திலிருந்து அவர்களை அவர்கள் அகற்றிக் கொள்ள முடியவில்லை. புரட்சிக்குப்பின் தங்களை விடுதலை செய்வார்கள் என்று ஆண் தலைமைகள் மீது நம்பிக்கை வைத்திருக்கும் எளிய பெண்களை ஒருங்கிணைத்து அவர்களின் நியாயத்தை குவிப்பதின் மூலம் தீவிர பெண்ணியத்தை தவிர்த்துவிட முடியாது. ஷீலா ரெளபாத்தம் டாக்டர் மார்க்ஸிடம் கேட்ட கேள்விகளுக்கும் இன்னும் பதிலில்லை. லெனினிடம் கிளாரா ஜெட்கின் கேட்ட கேள்விகளுக்கும் இன்னும் பதிலில்லை. சங்கராச்சாரியார் ’வேலைக்குப் போகும் பெண்கள் எல்லாம் வேசிகள்’ என்று சொன்னதற்கு இந்த நாட்டில் புரட்சியெதுவும் நடந்து விடவும் வில்லை.

இடதுசாரிகளின் பொருளாதார சமத்துவத்திற்கு உங்கள் கவிதைகள் எதிரானவையா?

என்னுடைய கவிதைகள் மட்டுமல்ல, உலகத்தில் எந்த மொழியிலும் அதற்கெதிரான ஒரு சொல் கூட இன்னும் பிறக்கவில்லை.

தமிழில் எழுதப்பட்டு வரும் கவிதைகளிலிருந்து எந்த அளவுக்கு உங்கள் கவிதைகள் மாறுப்பட்டிருக்கின்றன?

தமிழ்க் கவிதைகள் பொதுவாகவே தொட மறுக்கும் புள்ளிகளை எனது மொழி அதீதப்படுத்துகிறது. அதன் வழியே பதற்றத்தை உருவாக்குகிறது. நீடித்த அர்த்தங்களை குலைக்கிறது. ஒருவித எதிர் மோதலை உருவாக்குகிறது. பிறகெனக்கு சமூகத்தின் மெளனத்தைக் கலைக்க வேறு வழியில்லை, கவிதையைத் தவிர.

உங்கள் கவிதைகளில் குவிமையம் என்று ஏதேனும் உள்ளதா?

கவிதைகளில் குவிமையப் போக்கு என்பது பல்வேறு மையத்தை உயர்த்தி தூக்கிப் பிடித்துக் கட்டுவது என்று புரிந்துக் கொள்கிறேன். உடலாக இருந்தாலும் சரி, கலாசாரத் தளத்தில் விடுதலையாக இருந்தாலும் சரி, ஒடுக்கப்பட்டவர்கள், மூன்றாம் பாலினராக இருந்தாலும் சரி, மொசைக்கான அரசியல் தளத்திலிருந்து தூக்கி கட்டுவது என்னைப் பொருத்தவ்ரை குவிமையங்கள்.

நான் விளிம்பில் நிற்கிறேன். விளிம்பின் மையத்திலிருந்தும் என் கவிதைகள் வெடித்துச் சிதறுகின்றன.

ஒரு தொடக்கம் அல்லது சில திறந்த முடிவுகள்

திரைப்படக்கலையை ஒரு சமூகப் பண்பாட்டு அரசியல் நடவடிக்கையாக மேற்கொள்ள முடியுமா என்ற கேள்விக்கு, "முடியும்" என்று தீர்மானமாக சொல்கிற நம்பிக்கையைத் தந்திருக்கிறது டிஜிட்டல் தொழில் நுட்பம்.

மிக மலிவாக கிடைக்கும் ஒலி,  ஒளிப் பதிவுக் கருவிகள், கை கணினிகளுக்கு வந்துவிட்ட படத்தொகுப்பு மென்பொருட்கள், டி.வி.டி விநியோக முறை என்று வணிக முதலாளி களிடமிருந்து  சினிமாவை சாமானியனின் கைகளுக்கு மெல்ல கடத்துகிறது அதிவேக தொழில்நுட்ப மாற்றங்கள். ஒரு காகிதத்தைப் போல , எழுதுகோலைப் போல சினிமா தொழில் நுட்பத்தை எளிதாக்கிவிட்டதால் , ஒவ்வொருவரும் படமெடுக்கும் சமூக நீதியை டிஜிட்டல் புரட்சி சாத்தியமாக்கியிருக்கிறது.

தற்போதெல்லாம் நிறைவான திரைப்படம் தொழில்நுட்ப ரீதியிலும், கலை நேர்த்தியிலும் சிறப்பாக விளங்கும் திரைப்படம் பிற்போக்கானது என்று க்யூப இயக்குனர் கார்சியா எஸ்பினோசா குறிப்பிடுவார். தொழில்நுட்ப அழகியல் நேர்த்தி  உருவாக்கும் முதலாளித்துவ செவ்வியல் மயக்கங்களிலிருந்து பார்வையாளர்களை விடுவிக்க புதிய சினிமா நமக்கு தேவைப்படுகிறது. இந்த புதிய சினிமா பார்வையாளர்களை நுகர்வோர் என்ற சட்டத்திலிருந்து மாற்றி பங்கேற்பாளர் என்ற இடத்திற்கு அழைத்து செல்கிறது. திறந்த சிந்தனை என்ற வெளிக்கு மடைமாற்றம் செய்கிறது. தொழிற்சாலைகளின் உற்பத்தி பொருளாக இருக்கும் திரைப்படங்களை மக்கள் கலையாக மாற்றுவதற்கு வழிவகுக்கின்றது.

புதிய சினிமா என்ற சொல்லாடலில், இந்த பத்து வருடங்களில் தமிழக கலைப் பண்பாட்டுச் சூழலில் ஒரு புதிய அலை உருவாகியிருக்கின்றது என்று நிச்சயமாக சொல்லலாம்.  ஆவணப்பட குறும்பட முயற்சிகளின் வீச்சு பட்டி தொட்டியெங்கும் பரவியிருக்கின்றது. குக்கிராமங்களில் கூட இயங்கும் திரைப்பட இயக்கங்கள் இதற்கொரு சாட்சி. பொதி நிகழ்ச்சிகளிலும், பள்ளி கல்லூரி விழாக்களிலும், இலக்கிய கூட்டங்களிலும் இன்று திரையிடல்கள் தவிர்க்க முடியாத நிகழ்வுகள் ஆகி விட்டன. அரசியல் இயக்கங்களும், தன்னார்வ அமைப்புகளும் தங்களுக்கான படங்களை தாங்களே உருவாக்கி கொள்ளும் குழுக்களை பயிற்றுவித்துக் கொள்கிறார்கள். உபதலைப்புகளுடன் வரும் வேற்று நாட்டு , வேற்று மொழிப் படங்களைக் கூட ஆர்வமாக மக்கள் பார்த்து, பொறுமையாக விவாதிக்கும் காட்சியை நாம் பரவலாக பார்க்க முடிகிறது. காட்சிக் கலைப் பண்பாட்டின் புதிய அசைவாக, தொடக்கமாக இதை அவதானிக்கலாம். இதை தொடர்ச்சியான இயக்கமாக, கூட்டு மன அமைப்பாக மாற்றினால் ஒரு நிஜமான மக்கள் கலையாக சினிமாவைப் பரிணமிக்க வைக்க முடியும்.

இந்தச் சூழலில் தொடர்ந்து எழுப்பப்படும் கேள்விகளைப் பற்றி சற்று சிந்திக்கலாம். நமது எதிர்கால விவாதங்களுக்கான குறிப்புகளாக அச்சிந்தனை பயன்படக் கூடும்.

ஆவணப்படம் என்றால் என்ன? குறும்படம் என்றால் என்ன? மூன்று மணி நேரம் - தொடக்கம் -திருப்பம் -ஐந்துப் பாடல்கள், நான்கு சண்டைக் காட்சிகள், காமெடி டிராக், கிளைமாக்ஸ், என்று எடுக்கப்படுவது தானே திரைப்படம்? மற்றதெல்லாம் எப்படி திரைப்படமாக முடியும்?

சலனப்படக் கலையில், ஆவணப்படம் ஒரு வகை, கதைப்படம் ஒரு வகை. குறும்படம், நீளப்படம்(Feature) என்பெதெல்லாம்  நேர அளவுகளைக் குறிப்பவையே. ஒரு நிமிடம் ஓடும் படமும் சலனமே, மூன்று மணி நேரம் ஓடும் படமும் சலனமே, பதினெட்டு மணி நேரம் ஓடும் ஆவணப்படம் கூட உண்டு. நமது சிக்கல் , இங்கு நாடகக் கலையின் நீட்சியாக, திரைப்பதிப்பாக சினிமா புரிந்துக் கொள்ளப்பட்டிருப்பதும், சந்தை நிர்ணயிக்கும் கால அளவுக்குள், வடிவ நேர்த்திக்குள், பொழுதுபோக்கு அம்சங்களுக்குள் சினிமா ரசனை வளர்தெடுக்கப்பட்டிருப்பதும் தான். உலக அரங்கில் தொலைகாட்சி , இணையம், மொபைல் தொலைபேசி போன்ற புதிய ஊடகங்கள் திரைப்படக்கலையின் வடிவத்தை, உள்ளடக்கத்தை வெகுவாக மாற்றி பரிசோதனை முயற்சிகளை திறந்து விட்டிருக்கின்றன. ஒரு கதைப்படம் போலவே ஆவணப்படங்களும், மற்ற எல்லா பரிசோதனை சலனப் படங்களும் கலை சார்ந்த மதிப்பீடுகளை கொண்டவை தான். கலை மூலப் பொருட்களைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் தொடங்குகிறது. அந்த மூலப் பொருளே தனக்கான வெளிப்பாட்டு வடிவத்தை, அதாவது கதையாக சொல்லப்படுவதையோ, ஆவணப்படுத்தப் படுவதையோ முடிவு செய்கிறது.

திரைப்படப் படைப்பாற்றலைப் பொறுத்தவரை, கதைப்படங்களை விட ஆவணப்படங்கள் அதிக சுதந்திரமானவை. வெவ்வேறு காலங்களில், வெவ்வேறு இடங்களில் நிகழும் வாழ்க்கை நிகழ்ச்சிகளை இணைக்க புதிய வடிவங்கள் பயன்படுத்த முடியும். ஆவணப்படத்தில் பதியப் பெறும் ஒரு நடப்பு நிகழ்ச்சி எதிர்காலத்தில் வரலாற்று ஆவணமாகிவிட முடியும். சில கருக்கள் ஆவணப்படங்களை விட கதைப்படங்களுக்கு நன்றாகப் பொருந்தும்.ஒரு இயக்குனரின் வெற்றி என்பது, ஒரு படத்தின் கருவைத் தீர்மானித்தவுடன், அதை வெளிப்படுத்துவதற்கான மிகச் சரியான வழியை கண்டறிவதில் தொடங்குகிறது. 

அடிப்படை புரிதல்களுக்காக இவற்றை விவாதித்துப் பார்க்கிறோமே தவிர இன்று, திரைப்பட மொழி, கதை, ஆவணம் என்ற சொல்லல்முறை மயங்கிய ஒரு புதிய வெளிப்பாட்டு வகைமையை அடைந்துள்ளது. திரைப்பிரதி வழி இயக்குனர், கதாபாத்திரங்கள், பார்வையாளர்கள் ஒருவரையொருவர் தோள் தட்டி சண்டையிட்டு, தழுவிக் கொண்டு உரையாடும் பங்கேற்பு (Partcipatory) சினிமா இதனால் சாத்தியப்பட்டிருக்கிறது. இது வழக்கிலிருக்கும் வரம்புகளை உடைத்து முப்பரிமாணப்பரிவர்த்தனைக்கு வழிகோலுகிறது.

 மிக இளைய கலையான சினிமா, தன் மூத்த கலைகளான நாடகம், இசை, கூத்து, நடனம், கவிதை, கதை, ஓவியம் போன்றவற்றின் பாதிப்பால் அவற்றின் மொழியையே நகல் செய்யாமல், தனக்கென்றொரு மொழியைக் கண்டடையும் முயற்சியில் உள்ளது எனலாம். எதை நோக்கி கேமிராவை குவிமையப்படுத்துவது, எப்படி காட்சிப்படுத்துவது (Mis - en -Scene),காட்சிகளை (Montages) தொகுப்பதில் உள்ள அரசியல் , கலை, தொழில் நுட்ப கண்ணோட்டங்கள் என்று எல்லாவற்றிலும் இந்த பங்கேற்பு பாணி பின்பற்றப்படும் பட்சத்தில் ஒரு புதிய அனுபவத்தை, தரிசனத்தை திரைப்படக் கலை தரக்கூடிய வாய்ப்புகள் அதிகம் .

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக எல்லா சாதனங்களையும் போல சினிமாவின் முக்கிய இலக்கு பரிமாற்றமே. புனைகதையோ, மிகை உணர்ச்சி மிக்க கதாபாத்திரங்களோ இல்லாமல், மக்களை முக்கிய பாத்திரங்களாக படைப்பில் பங்கேற்கச் செய்து ஊர் ஊராக மக்களின் பார்வைக்கு எடுத்து செல்லக்கூடிய திரைப்படங்களை எப்படி உருவாக்குவது என்பதிலிருந்து புதிய சினிமாவுக்கான நிரல் தொடங்குகிறது. அந்த அனுபவத்தின் அடிப்படையிலும் வரலாற்றின் துணையோடும் இதுவரையிலான படங்களையும், இனி எடுக்கப் போகும் படங்களை யும் விரிவான அலசலுக்கு உட்படுத்தலாம். சொந்த சமூகத்தின் வாழ்க்கையையும் யதார்த்தத்தையும் குறித்த கண்ணோட்டத்தைக் கொண்ட ஒரு தனித்துவமான சினிமா பாணியை படைப்பதற்கான முயற்சிகளுக்கான அடிப்படையாக அச்செயல் அமையும். திணிக்கப்பட்ட கலாசாரத்தின் முரண்பாடுகளைக் களைந்து, நமது உண்மையான அடையாளத்தை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதற்கு திரைப்படக்கலையை அவ்வைகையில் மட்டுமே வசப்படுத்த முடியும். 

உயிர்த்துடிப்புடன், ஆற்றலுடன் இருக்கிற மக்களின் கலாசாரத்தை ஆராய்வதிலும், அதனுடன் இணைவதிலும் மட்டுமே, விடுதலை பெறச் செய்யும் புதிய மொழி பிறக்க முடியும் என்று நம்புவதில் அர்த்தமிருக்கிறது. கலைஞர்கள் மக்களுக்கு வழங்குவது, மக்களிடமிருந்துப் பெறுவதற்கு சற்றும் குறைவாக இருக்க கூடாது.ஏனெனில் மக்கள் சினிமாவுக்கான, புதிய சினிமாவுக்கான தேடல் என்பது சமூகப் 

பிரக்ஞைக்கான தேடலும் தான்.

லீனா மணிமேகலை 

(உலகத் தமிழ் ஆராய்ச்சி நிறுவனத்தின் தேசிய கருத்தரங்கத்தில் "மாற்று சினிமா" அமர்விற்காக எழுதப்பட்டது. டிசம்பர் 20,21,22 - 2010 , சென்னை )